آرزوی تازه!

آدم همیشه یه جای جدید می خواد. یه جایی که هیچ کس نشناستش. 
یه جایی که توش بتونه بگه من اصلا دنبال دوست پسر نیستم. نه که
خوب یا بد باشه. هیچ خوبی و بدی نداره اونم تو سن من. اما از بس سال
 ها با آدم هایی که از نظر ظاهری قبولشون نداشتم دوستی کردم. نه که
دوست پسرم باشن، دوستم بودن اما در نهایت همون آدم ها ازم خواستن
 کهباهاشون ازدواج کنم و فکر می کنم اگه آدمی بود که قبولش داشتم، لابد 

الان ازدواج کرده بودم. 

وقتی حرفی رو می زنی ممکنه خوب به نظر نیاد. ممکنه به نظر بیاد که من 
آدم سطحی هستم که فقط به ظاهر اهمیت می ده ولی منظورم این نیست. 

هر آدمی یه حداقل هایی داره که باید حتما اون حداقل ها رو فرد مقابلش
داشته باشه، و آدم های مقابل من اون حداقل ها رو نداشتن. الان دلم می 
خواد برم با یه آدمی دوست شم که همون جوریه که خودم دلم می خواد. 

همین... فقط همینو خواستم بگم... حرف دیگه ای نیست.